Marjolein, 43 jaar diabetes
Ik heb er zo genoeg van. Steeds meten, bijhouden wat ik eet, en dan toch weer hypo’s hebben. Of helemaal nat van het zweet wakker worden. Zit ik weer te hoog. Soms denk ik dat het niet uitmaakt wat ik doe. De laatste maanden schommelt het enorm. Ik denk dat het wel weer zal stabiliseren. Maar soms zie ik het somber in. Het lukt me gewoon niet. Ik heb het gevoel dat ik faal. Ik word er soms zo moe van. Nooit zonder nadenken een appeltaart te kunnen eten.
De stemmingswisselingen, waar ook mijn man en kinderen last van hebben. Ik wil niet onredelijk boos worden. Maar dat word ik dus wel. Laatst viel ik uit tegen de jongste. Ze keek zo geschrokken, mijn hart brak. Het lijkt wel of ik mezelf niet onder controle heb. Ook door de moeheid trouwens.
Die schommelingen putten me uit. En als ik moe ben, ben ik toch al niet op mijn best. Ik denk dat mijn ogen achteruit gaan. Daar maak ik me zorgen over. Als ik niet meer kan zien, hoeft het voor mij niet meer.
Wat kan Marjolein na al die jaren met coaching bereiken?
Wat Marjolein heeft komt heel vaak voor bij mensen met heel verschillende aandoeningen: moeheid. Een bepaalde gebeurtenis of een slechtere periode kan de trigger zijn: ze is haar ziekte zat. Ze wil vakantie van haar ziekte- even niet de aanpassingen, de moeheid, het ongemak. En die stemming heeft vaak weer invloed op de aandoening zelf.
Als Marjolein in coaching komt, kan ze haar moeheid bespreken. Hoe zat ze het is, haar angst. Doordat ze dit openlijk kan uiten, hervindt ze uiteindelijk weer de energie en kracht die ze al die jaren al gehad heeft. Kracht om weer verder te gaan- waarschijnlijk sterker dan daarvoor.
